Związki zawodowe są jednym z największych ruchów w Polsce; ponad 11 milionów ludzi działa w jakiejś formie w organizacji o zasięgu ogólnokrajowym, począwszy od dużych federacji ogólnokrajowych, takich jak OPZZ (zorganizowanych według zawodów), po mniejsze struktury regionalne, obejmujące około 5000 osób każda.[1] Najbardziej znanym polskim związkiem zawodowym jest "Solidarność", która odegrała ważną rolę w zmianie polityki gospodarczej w latach 1989-1991, zanim przekształciła się w ruch społeczny.
Polska ma najwyższy w Europie odsetek członków związków zawodowych. Związki zawodowe są organizacjami odrębnymi od pracodawców i pełnią rolę pośrednika między pracownikami, ich pracodawcami i ustawodawstwem państwowym. Związki zawodowe można znaleźć na każdym szczeblu zatrudnienia, począwszy od międzynarodowych, takich jak ITF czy IUF, aż po lokalne sklepy zatrudniające zaledwie kilku pracowników.
Związki zawodowe w Polsce pojawiły się w wyniku procesu transformacji społeczno-gospodarczej. Powstały w celu ochrony praw pracowniczych, w tym: wyższych płac, krótszego czasu pracy i płatnych urlopów. Związki zawodowe są ważną częścią społeczeństwa, ponieważ często bronią ludzi przed wyzyskiem - zarówno ze strony pracodawców, którzy chcą więcej pracy za mniejsze pieniądze lub bezpieczeństwa w miejscu pracy, jak i rządów, które próbują ograniczyć wydatki publiczne na świadczenia takie jak opieka zdrowotna i edukacja.
Związki zawodowe starają się wspierać także osoby, które nie zostały zatrudnione na umowach i są wykorzystywane przez pracodawców. Celem związków jest doprowadzenie do równego traktowania z wszystkimi świadczeniami.
Związki zawodowe w Polsce odegrały istotną rolę w rozwoju gospodarki kraju. Ich zadaniem jest ochrona praw pracowniczych, promowanie międzynarodowych standardów pracy i równoważenie sił gospodarczych.
Ponadto zapewniają wsparcie bezrobotnym członkom i pomagają im w znalezieniu pracy poprzez usługi pośrednictwa pracy lub programy szkoleń zawodowych dostosowane do ich potrzeb.